Monday, April 9, 2012

Karang Kreatif


"Bebudi"
Hari maya nya tengah hari nampun. Matahari manchar terit. Ribut nadai bepuput. Daun kayu nadai engkebut. Jelu enggau burung ba temuda nya nadai engkeretik. Naka iya pengangat sehari nya. Siku ular sawa ke begenarau likau benung nyengkilung natka diri ba teluk bandir kayu upi. Sehari nya iya nadai berunding deka ngiga pemakai laban iya tak berasai ngelusu.

“Nyamai agi tinduk lebuh utai ngangat tu,” ku ati iya. Maya nya mega tudah tupai siku berasai angat bendar. Iya ngiga ayung puchuk kayu endur iya belalai. Seraya ti bejalai-jalai ngiga utai diempa. Iya bejalai bejimat-jimat sereta begadai-gadai laban takutka diri dipeda lalu disambar menaul. Iya tetemuka jumbuh utai. Ko ati iya lalu deka belindung dia. Iya lalu bejalai kejuk-kejuk sebelah nya. Tiki iya ari baruh sampai ke atas. Udah nya nurun baru ngiga endur belindung. Lebuh nya sawa ke tinduk nya ngasaika utai bisi ngerayap ba tubuh iya. Iya berasai geledi.

                “Nama utai ngachau aku tinduk?” ku iya bejaku kediri berandau nenggali. Mata iya agi pejam. Iya balat ngantuk.
                Jam nya tupai tekenyit bendar. Iya nguji merejuk tang tindikka pala sawa. Sawa pan tekenyit lalu nyambar kaki tupai.

                “Oh, oh…minta kasih ngagai nuan. Aku ukai deka ngachau nuan punggal, sawa. Aku bejalai ngiga pemakai, lalu tesingkangka nuan. Minta ampun, tulung lepaska aku, “ku tupai.
                “Nadai jalai. Nuan udah ngachau aku tinduk. Aku telan idup-idup mih nuan!” ku sawa lalu ke lalu nerekan deram-deram.

                “Minta kasih mih! Lepas ka aku! Ni nemu, dudi hari pegila lusa aku ulih nulung nuan, maya nuan dalam penusah,” ku tudah tupai nguji ngiga sebarang akal ngidupka diri.

                “Eee!...Nadai kala aku ninga utai ke mesai bulu mata baka nuan tau nulung aku. Ni jalai nuan ulih nulung aku, heh?” ku sawa. Iya lalu masung tubuh tudah tupai rat-rat. Tudah tupai nyau deka alit seput, deka  luput. Iya ga takut. Iya nyabak. Ai mata iya lalu labuh nelusur kuyu iya.

                Meda nya sawa bisi berasai sinu bebali ati. Iya lalu ngelekaka tudah tupai. “Enda ibuh mih, ukai tak ngasuh aku kenyang utai ke ngemit nuan tu. Semina ngiruh aku aja nuan nya. Nadai guna, rari nuan ari tu,” ku sawa.Tudah tupai nyau digenggam semenggat. Iya lalu jampat-jampat rari ninggalka endur nya.

                Nyau kedua minggu udah bekau penusah nya, tudah tupai pan lalu begiga baru neresa babas repa. Iya tekenyit ninga utai seguda. Iya lalu mansang semak ngagai munyi utai nya. Dia iya tekenyit tepedaka sawa ti besai suba tak udah mati daya, mati kira disintak tali panjuk anak mensia. Balat agi iya ngerijat makin rat agi ga panjuk nya nyintak iya. Dia mih iya nyau lembut tulang kepuas ke ngerijat deka ngelepaska diri. Iya nyau meliur. Dilah nyau kelur-kelur.
“Oh, nama pengawa nuan baka tu dih punggal sawa?Lama nuan udah kena sintak panjuk baka tu?” ku tupai.
“Lama. Kenyau ari tebererak tawas tadi. Tang lalu enda ulih ngelepaska diri. Diatu aku nyau lembut tulang. Uji lepaska aku tu apin anak mensia datai lagi,” ku iya minta tulung tupai.
“Eh, ni jalai aku tau nulung nuan dih? Nuan empu udah madahka aku ke ngemit tu nadai jalai nulung orang ke besai baka nuan nya,” ku tupai mulaika jaku sawa.
“Anang baka nya nuan punggal. Anang nuan enda ingatka pemanah ati aku ke udah ngelepaska nuan. Enti aki jai, udah aku telan nuan. Diatu tulung aku,” ku sawa.

Ninga munyi nya tupai nadai beleman lalu nulung. Dikerit iya tali panjuk datai ke putus. “Ah…idup mih nyawa tu. Oh , enti baka tu amat mih jaku nuan punggal. Ulih  mih nuan nulung aku. Minta ampun aku,” ku sawa.
“Nya mih, kitai anang kelalu tinggi jaku ensepi diri ke besai gamal. Anang ngumbai orang k emit nadai guna, “ ku tupai.
“Pia mih punggal. Kelanjur jaku aku. Minta ampun, lalu minta kasih. Anang lama ditu, rari tua!”